Jaarringen

Ik ben een grote liefhebber van bomen, maar soms moet er toch een aan geloven. Zo ook een wilg in onze achtertuin.

Direct na het afzagen kwam onze dochter aangelopen en ontstond er een gesprekje.

‘He pap, deze boom heeft niet veel meegemaakt. Ik zie geen ringen.’
‘Dat komt door de ruwe zaag, maar als je goed kijkt zie je toch wel ringen.’
‘O ja, nu zie ik het, maar het zijn er niet zoveel als bij die omgezaagde boom in het bos.’

‘Zullen we samen eens proberen te bedenken wat onze boom heeft meegemaakt?’

Na wat denkwerk kunnen we wel wat dingen opnoemen. De hangmat die eraan was vastgemaakt, de fiets die er vaak tegenaan stond, mieren die langs de stam heen een weer liepen en op bezoek gingen bij de bladluizen, regen en zon, de takken die er ieder jaar werden afgezaagd, de spijker die in de stam was geslagen… Toch nog een hele rij gebeurtenissen voor zo’n dun boompje.

Onze dochter weet al het een en ander af van jaarringen en we praten nog even verder over wat we aan de zaagsnede kunnen aflezen.

‘Echt makkelijk pap, die ringen. Het is eigenlijk net een verhaal.’
‘Klopt. Bomen vertellen een verhaal, net als mensen trouwens. Die maken ook van alles mee. Wat denk je, zou je het bij mensen ook kunnen zien wat ze hebben meegemaakt of dat ze blije of nare dingen hebben meegemaakt?’
‘Ik denk het wel, maar je kunt ze natuurlijk niet doorzagen…’
‘Nee, dat is inderdaad niet zo’n handig idee.    Maar waaraan zou je het bij mensen dan wel kunnen zien wat ze hebben meegemaakt?’
‘Ik denk aan hun ogen... Maar praten is natuurlijk het makkelijkste he, want dan weet je het gelijk.’

Tja, helemaal waar natuurlijk, maar zo makkelijk is dat niet voor grote en ook voor kleine mensen om dingen te verwoorden. Althans, niet via gesproken taal...
Daarom lees ik altijd met interesse o.a. de bijdragen van Anton Horeweg 👨‍🏫, die hierover veel gepubliceerd heeft en ook trainingen verzorgt rondom traumasensitief onderwijs. Een aanrader voor iedereen die de ‘taal’ die kinderen spreken beter wil (en soms ‘moet’) begrijpen…