Toch nog samen op kamp ...

Afgelopen weekend was ik op kamp in de Ardennen.
Geen kamp voor schoolklassen, maar een kamp voor volwassen mannen.
Samen een paar dagen weg voor bezinning in een outdoorsetting, waarbij ik een deel van het programma mocht verzorgen.

Bij de eerste stopplek onderweg kwam een van hen naar me toe.
Ik had hem al een paar keer zien kijken naar me.
“Ken je me nog? Je bent mijn meester geweest op de Beversluisschool.”
De stem klonk bekend, maar ik kon er even geen naam bij vinden.
Nadat hij zijn woonplaats van toen noemde, wist ik het weer.
Hij was destijds mijn leerling in groep 8 van het SBO.

Erg leuk om elkaar hier na 23 jaar weer te ontmoeten en zij aan zij het programma te doorlopen!

We raakten aan de praat en hij vroeg me wat ik nog van hem herinnerde.
Hij hoorde niet bij de leerlingen waarbij ik destijds wat tandjes bij moest zetten.
Ik wist nog dat hij flinke dyslexie had en dat het leren hem niet gemakkelijk afging. De emoties zaten soms hoog.

Hij vertelde me dat bij zijn beide zoons het schoolleven ook niet makkelijk verliep en dat ze nu ook op dezelfde school zitten waar hij in zijn jonge jaren heen was gegaan. “Ze hebben het er naar hun zin, net als ik toen.”
“Volgens mij hebben wij nooit bonje gehad”, wist hij zich te herinneren. “Maar je werd wel een keer heel kwaad toen we niet meezongen. Je gooide in een keer een stapel atlassen op de toetsen van de piano. Een grote knal en daarna hebben we heel hard gelachen.” Pak van mijn hart dat hij zich alleen dát voorval herinnerde.   

Hij had zijn weg gevonden in het leven. Door pittige jaren heen was het een mooie vent geworden. Dapper, contactgericht, behulpzaam en vertrouwend op God. Een echte man en vader voor zijn gezin. Ook voor mijzelf een inspirerend voorbeeld.

Ik vind het elke keer weer gaaf om te zien en te ervaren dat leerlingen een stuk groei hebben doorgemaakt, terwijl ik daar in hun jonge jaren soms een hard hoofd in kon hebben. Groei die ook niet in verhouding staat tot dat wat ik er toen aan heb mogen bijdragen.

We sliepen met de groep in één grote legertent en zijn matras kwam naast het mijne te liggen. Destijds gingen we met groep 8 nog niet op kamp. Maar dat hebben we dit weekend helemaal goed gemaakt.
De meester en zijn ex-leerling lagen ’s nachts naast elkaar te pitten.

Van meester en leerling naar mannen onder elkaar.
Zo’n ontmoeting maakt voor mij weer duidelijk hoe waardevol het is om te zaaien, ook als je de oogst pas veel later later ziet. En soms… blijkt die oogst mooier dan je ooit had durven hopen.