Brutaal, bijtgraag maar niet gecorrigeerd ….
De foto van de wolf erbij maakte korte metten met mijn eerste gedachte bij deze nieuwskop. Nee, het gaat niet over mensen.
Toch was die eerste gedachte zo gek nog niet. Want ze zijn er. Ik ben ze vaak tegengekomen in mijn werk en kom ze nog steeds tegen ... Kinderen die de grenzen van het toelaatbare oprekken en waarbij het wachten is op grotere gevolgen. Kinderen die letterlijk van zich af bijten en die de gemoederen flink bezighouden.
Dit nieuwsitem voedt deze vergelijking met een reconstructie van het leven van wolf GW3237m en experts die er hun (verschillende) interpretatie aan geven. ‘Gedrag proberen te begrijpen’ noemen we dat in het onderwijs.
Ook het woord ‘vermenselijking’ valt. De experts praten liever niet over wolf Bram, maar over GW3237m, om het effect van vermenselijking tegen te gaan. Maar ook bij hen is het vonkje van betrokkenheid onmiskenbaar aanwezig, geïllustreerd door de poging om het leven van de wolf nauwkeurig te reconstrueren en te beschrijven. Míjn interpretatie.😉
Als we de tijd nemen om te ontdekken hoe het leven van een kind met grensoverschrijdend gedrag gelopen is, dan doet dat als het goed is niet alleen een appèl op daadkrachtig handelen, maar voelen we ook iets van de pijn van het verleden van het kind. We raken positief betrokken en willen helpen.
Hier houdt de vergelijking met de wolf zo ongeveer op. Die zal naar verwachting niet schikkelijker worden. Zijn gedrag zal verergeren en daarom lijkt eliminatie de enige optie. Probleem opgelost.
Bij kinderen met grensoverschrijdend gedrag doen we dat uiteraard anders … Daarvan zeggen we niet dat het weg moet. We proberen juist de connectie te vergroten en vanuit begrip en betrokkenheid begrenzing aan te brengen, om erger te voorkomen. We evalueren ook ons eigen gedrag en proberen triggers te voorkomen. Ja toch?
… Het is niet gek dat we in een rollercoaster van ervaringen en gevoelens soms niet meer weten hoe het verder moet. We realiseren ons dat we geen toeschouwer zijn, maar ook onderdeel van de situatie.
Ik heb geen idee wat het perspectief zou kunnen zijn voor gedragsverandering bij een wolf.
Ik weet wél (en gelukkig ook velen in het werkveld met mij) hoe een positieve verandering rondom een kind eruit kan zien! Als we echt aansluiten bij de mogelijkheden en behoeften van een kind met trauma, zal er een weg verder gaan waarop niet alleen het kind meebeweegt, maar ook wijzelf veranderen.
