’t Is 9 uur in de morgen op ons zomerkamp. Terwijl de meeste volwassenen in een stoel neerzakken, stromen de clubruimten op het kampoord vol. Twee uur lang mogen we de kids en de tieners achterlaten bij enthousiaste medewerkers, zodat we zelf ook even tijd hebben voor studie en gesprek. Bij de trap die naar de zolder gaat, is het druk. Een tiental kinderen – waaronder onze dochter – staat te ongeduldig wachten totdat ze naar binnen mogen bij de club van ome Kees en tante Karin. Als de deur open gaat, stormen ze naar binnen. ‘Ik ga naar het feest van ome Kees’, vertelt mijn dochter nog even snel tegen me. ‘Is er iemand jarig dan?’ ‘Nee, bij ome Kees is het altijd feest!’…
Dit zijn niet allemaal kinderen die een probleemloze schooltijd doormaken, weet ik. Sommigen gaan regelmatig met tegenzin of buikpijn naar school. Maar naar de club van ome Kees en tante Karin gaan ze blijkbaar met plezier… Zingen, verhaal, gesprek, drinken en een koekje, knutselen, even naar buiten. De tijd vliegt om… en daar komen ze alweer aangestormd. ‘Pap, ik weet een mop…’
Ik denk aan al die klassen die binnenkort weer starten. Wat zou het geweldig zijn om elke dag met zulke gemotiveerde kinderen te kunnen werken. Hoe krijgen ome Kees en tante Karin dat voor elkaar? Allerlei kinderen in één groep, waarvan sommige met speciale aandachtspunten… Een minimum aan materialen, geen digitale middelen en elke dag aanmaaklimonade met een pennywafel… Best wel saai... En toch, elke dag feest!
’s Middags sluip ik de trap op om de feestzaal even van dichtbij te bekijken. In de halfdonkere clubruimte zie ik enkele matrassen op de vloer liggen, die als zitplaats dienen voor de kinderen. Aan de balken hangen wat vlaggetjes en een tijdlijntje met het dagelijkse programma. Meer feestelijks is er niet te bespeuren. De aangrenzende knutselruimte ziet er al even eenvoudig uit. Dít is de dagelijkse feestplek van een groep kinderen... Wat is het geheim?
Waarschijnlijk ben ik appels met peren aan het vergelijken. …Het is ook gewoon logisch dat dit clubweekje zo’n succes wordt. ’t Is ook maar voor 2 uur per dag en 1 week in het jaar. Dat is echt wat anders dan 40 schoolweken lang bikkelen met een klas van 25 of meer leerlingen... Als ome Kees ook rekenen en taal en andere vakken zou moeten geven, dan zouden een aantal kinderen vast en zeker ook ander gedrag laten zien… De kinderen zijn in de vakantie ook nog eens op z’n best. Elke dag feest… nee, dat zal het zeker niet blijven als ome Kees na de vakantie op de stoel van de leerkracht zou zitten...
’t Zou zomaar kunnen zijn dat ik gelijk heb, maar dat geeft me nog geen antwoord op de vraag wat het geheim is van dít feest. Een goede observatie door de kampweek heen en wat gesprekjes met onze dochter helpen me echter verder. De ingrediënten voor het feest van ome Kees en tante Karin zijn liefde voor kinderen, nabijheid, duidelijkheid, afstemming op de mogelijkheden van een kind, in gesprek gaan met de kinderen en het serieus nemen van hun inbreng, een grapje op z’n tijd, de kinderen het gevoel geven dat er iets te beleven valt en dat je erbij moet zijn om het niet te missen…
Deze ingrediënten komen me bekend voor... Inderdaad, het zijn aspecten die bij de kerntaak van een leerkracht horen en die de tijdloze en plaats-onafhankelijke basis vormen voor een succesvolle interactie met kinderen. Juíst ook als er gewerkt moet worden en óndanks al die factoren die het werken op school zo intensief maken. Natuurlijk zullen niet alle kinderen alles altijd even leuk vinden wat ze bij jou in de klas moeten doen, maar als het geheim van het feest van ome Kees en tante Karin ook in jouw klas aanwezig is, dat kun je dit schooljaar je leerlingen weer mooie herinneringen voor later meegeven. Veel sleutels hiervoor (misschien meer dan je denkt) liggen in jouw handen. Maak er een feest van!
Ik wens je veel succes in het komende schooljaar. Mocht ik iets voor je kunnen betekenen bij het vergroten van de feestvreugde, neem dan gerust contact met me op.
