"Samen de hobbels nemen naar de toekomst"
Richard veegt z’n blad van tafel, legt z’n hoofd op tafel en zijn armen er omheen. Als blijkt dat er geen beweging in te krijgen is, ga ik maar weer verder met de les. We tekenen vandaag een stamboom van onze familie.
Een gesprekje levert niets op, totdat ik bedenk dat het voor hem waarschijnlijk lastig is om een stamboom te tekenen omdat hij in een pleeggezin woont. Als ik dit voorzichtig probeer te verwoorden, beaamt Richard mijn vermoeden: “Ik wil niet nadenken over mijn familie.”
We hebben handvaardigheid. De leerlingen bouwen bruggen met wattenstaafjes. Alleen Jordy kan z’n draai niet vinden. Hij is al een paar keer naar de wasbak gelopen en wrijft steeds met zijn handen over zijn broek. Ik zie zijn frustratie toenemen, maar snap niet gelijk waarom. Na een poos loopt hij boos de klas uit. Later vertelt hij me dat hij het vervelend vindt dat er lijm aan zijn handen zit. "Het worden allemaal balletjes en het gaat er niet af.” Ik begrijp het … Jordy veegt ook vaak zijn tafel schoon. Die lijmresten moeten dan wel heel vervelend zijn …
“Maar dat is wel het leven hè”, zegt een kennis met wie ik deze dingen deel. “Kinderen moeten leren dat niet alles altijd kan gaan zoals ze dat zelf willen.”
Inderdaad! En leren doe je in stapjes.
En de persoon die in deze situaties allereerst aan zet is, ben jij als leerkracht.
Je kunt niet alles voorkomen, maar vanuit de kennis die je hebt en krijgt over het kind, kun je wel bruggetjes leggen op de weg naar meer zelfstandigheid.
- Laat het kind merken dat je begrijpt waarom het iets als probleem ervaart.
- Als je een error-moment voorziet, maak dat dan vooraf bespreekbaar. “We gaan straks … en ik denk dat … Klopt dat? … Wat kunnen we doen zodat jij ook mee kunt doen?”
“Mag het ook de familie van mijn pleegouders zijn?” vroeg Richard aan het einde van ons gesprekje. “Want die ken ik al heel goed hoor!” “Tuurlijk jongen!”
En Jordy zag de volgende knutselles wel zitten met een plastic handschoen. Ik hoefde er niet eens voor naar de winkel, want de volgende dag vertelde hij me dat mama het ook een goed idee vond en dat hij al een paar handschoenen in z’n tas had.
Samen zijn we een stukje verder gekomen in het leerproces. De leerling, maar ook ikzelf.
“Er is iemand die snapt dat ik dit lastig vind. Iemand die me helpt om mee te kunnen doen. Want dat is wat ik het liefste wil.”
Er zullen nog genoeg situaties volgen waarin het ‘kind’ de hobbel alleen moet nemen. De leerervaringen zullen het verschil maken. Dát is het leven.
