“Jij bent toch zeker geen meester he! Want daar ben ik helemaal klaar mee.”
Ik loop hem tegen het lijf op een locatie voor dagbesteding; een jongen van een jaar of 14. Van onder z’n capuchon kijkt hij me strak aan en wacht op mijn antwoord.
“Goed gezien van jou! Ik ben inderdaad meester.”
“Op welke school?”
Ik vertel op welke scholen ik gewerkt heb.
“Nee he! Daar heb ik ook gezeten. En wat doe je nu dan?”
“Ik ga naar scholen om te helpen het voor iedereen zo fijn mogelijk te maken.”
“Nou, dan had je bij mij op school moet zijn toen ik daar nog zat.
Misschien ken je trouwens ook m’n broer wel want die zat daar ook. Hij heet John.”
“Ja, ik denk dat ik hem wel ken. En hoe heet jij dan?”
“Ik heet Jeffrey en het lukte niet met mij op die kloteschool en nou ben ik er helemaal klaar mee.”
Een begeleider maakt duidelijk dat Jeffrey weer aan de slag moet.
“Nou man, dat lijkt me niet fijn om mee te maken … Ik zie dat je weer verder moet met je werk. Leuk om jou gesproken te hebben. Wie weet kom ik je nog weleens tegen.”
“OK, doei he!”
Weg is hij. Maar nog niet uit m’n hoofd.
Hoe zou dat toen gegaan zijn? Directe communicatiestijl naar volwassenen toe, wat grof in de mond, problemen met leren … Ik kan me er wel iets bij voorstellen welke uitdaging dat gaf.
Ik weet niet of het mij gelukt zou zijn om hem binnenboord te houden. Een situatie kan zich zo ontwikkelen dat er (pijnlijke) keuzes gemaakt moeten worden...
Ik ben er wel van overtuigd dat de weg die we kunnen gaan met leerlingen langer kan zijn dan … als we de ‘taal’ die de leerling spreekt verstaan en de behoeften daaronder scherp krijgen.
Dat deze jongen aan mij deze vraag stelt zonder mij ooit eerder gezien te hebben, is naar mijn inschatting niet zomaar een gokje. Hij heeft hierin een goede intuïtie ontwikkeld. Ook zijn ‘aanvallende’ stijl van communiceren en de snelle wissel tussen afstoten en contact maken geven te denken. Signalen genoeg om diepere problematiek niet uit te sluiten.
Eén ding is glashelder: Jeffrey is NIÉT klaar met meesters en school in het algemeen.
Wat gaaf dat hij zélf binnen die paar minuten een sleutel aanreikt naar dingen die er in zijn hart leven en van daaruit ongetwijfeld ook naar een betere afstemming op zijn leer- en begeleidingsbehoeften.
Hij gaat het contact aan, op zijn manier. Kunnen we deze taal verstaan en meespreken? Dat is misschien niet makkelijk, maar zeker niet onmogelijk als relatie, vertrouwen en veiligheid belangrijke waarden voor je zijn.
Als je het voorrecht hebt om met kinderen te werken dan kun je hierin volop iets betekenen.
Hulp nodig bij het verstaan van de taal van gedrag? Ik help je graag.
